Dag 17 (14 augustus) Mesa Verde (CO)

Als ik opsta is het net opgehouden met regenen. Er zijn vannacht hele flinke buien gevallen. In de lobby staat een pot koffie en er liggen bagels, casinobrood en een paar soorten beleg. Bij beleg moet je niet denken aan kaas of ham. Beleg houdt bij een continental breakfast in: smeersels zoals pindakaas, boter of jam. Ik ben weer opgeladen en kan opnieuw een actief dagje tegemoet zien.

Op het programma staat natuur- en cultuurhistorisch park Mesa Verde. Mesa is Spaans voor tafel, verde is Spaans voor groen. De naam verwijst naar de groene vlaktes op de bergtoppen. Die werden hier vroeger bewoond. Er werd gejaagd en er werden gewassen op verbouwd. Droogte maakte waarschijnlijk een einde aan dit fenomeen en de volkeren verlieten de regio. Oude woongemeenschappen bestaande uit complete opeengepakte wijken, zijn later herontdekt en toen is er een nationaal park van gemaakt. De huisjes in die wijken zijn deels gerestaureerd en nu kun je ze bekijken. We noemen ze cliff dwellings.

Een cliff dwelling (Kodak House).

Ik rijd over een mooie bergweg naar boven en stop voor een aantal foto’s. Hoogste punt is Park Point. Hier kun je onder andere de bergen zien die 120 kilometer verderop liggen. Het uitzicht is spectaculair. Alleen niet nu. Het is zwaarbewolkt en mistig. Zicht is geen 120 kilometer maar 50 meter. Gaandeweg de dag lost de bewolking wel op en uiteindelijk krijgen we prachtig zonnig weer.

Mist en wolken zorgen voor een mooi schouwspel.

Geen uitzicht bij The Grandest View.

Mesa Verde is ontzettend groen.

Eindpunt in het park is Wetherill Mesa, het minst drukke deel van het park. Het andere deel is veel toeristischer, maar dat heb ik in 2011 al bezocht. Op dit punt moet ik een kwartier wachten en dan komt een gids uitleg geven over wat er gaat gebeuren. Ik ga namelijk een rondleiding volgen met nog 11 andere mensen naar een van de eerdergenoemde cliff dwellings. De tour kost 4 dollar, maar dat is hij zeker waard. Met een treintje gaan we naar de plaats van bestemming.

Trein naar de plek van de rondleiding.

Tijdens de rondleiding vertelt onze gids erg enthousiast over de geschiedenis, de vegetatie en natuurlijk de structuur van de cliff dwellings. Iedereen mag vragen stellen en regelmatig krijgen we complimenten dat we zulke schitterende vragen stellen. Alles wordt met een factor vier overdreven, maar dat is typisch Amerikaans.

Yucca met vrucht.

De cliff dwelling ligt in een prachtige omgeving.

De gids legt alles gedetailleerd uit en iedereen luistert.

Overzicht van Long House dwelling.

Een van de huisjes in de cliff dwelling.

Je kunt vanaf de cliff dwelling mooi in de canyon kijken.

Een marmot of is het toch een pika?

Na de mooie tocht mag iedereen zijn eigen weg vervolgen. Ik neem de trein de andere kant op naar nog een concentratie opgravingen. Deze zijn overdekt omdat ze op een vlakte liggen zonder bescherming van rotsen. De omgeving bestaat uit dode bomen. In 2002 is er een blikseminslag geweest die brand heeft veroorzaakt. Een deel van het bos is toen afgebrand.

Dode bomen.

Andere opgravingen in het park.

Lunch vindt plaats bij een uitzichtpunt en vervolgens wordt de afdaling ingezet. Onderweg passeer ik de punten die ook op de heenweg zijn gepasseerd. Nu is het zicht wel heel helder. Met de zon erbij is dat de ultieme gelegenheid om rustig aan te doen en alles goed te bekijken.

Lunch aan een picknicktafel.

Uitzicht krijg ik er gratis bij.

's Avonds om zes uur is er bij The Grandest View wel iets te zien.

Hier zie je pas hoe mooi het park is gelegen.

Aan het begin van de avond verlaat ik het park voor een bezoek aan Walmart. Met een klein beetje boodschappen en twee mooie leger korte broeken van $ 7,50 verlaat ik de grote inkoopbunker.

Tijd voor avondeten bij Kentucky Fried Chicken. Het is ongelooflijk maar deze keer smaakt het wel naar behoren. Waarschijnlijk omdat er geen slappe frietjes bij zitten. Het menu bestaat uit twee kipstukken, een bakje macaroni met kaassaus, aardappelpuree met saus en een flauw broodje. Daarbij hoort natuurlijk een flinke beker cola.

Afstand vandaag: 134 kilometer.

Dag 16 (13 augustus) Monticello (UT) – Cortez (CO)

Via een omweg ga ik vandaag naar Cortez in Colorado. Deze omweg is nodig voor Monument Valley en Hovenweep National Monument. Onderweg rijd ik door plaatsen als Blanding en Bluff. Beide zijn van weinig betekenis. Bij Mexican Hat wordt het landschap mooier. De rotsen zijn allemaal rood van kleur. In Mexican Hat staat een rots die eruit ziet als een dikke Mexicaan met een hoed. Vandaar de naam. Leuk voor een fotostop natuurlijk.

Mexican Hat.

Met een beetje fantasie lijkt het op een echte Mexicaan.

Landschap bij Mexican Hat.

Iets ten zuiden van deze bezienswaardigheid passeer ik de brug over de San Juan River die door het rode landschap loopt.

San Juan River.

Niet veel later is Monument Valley aan de beurt. Een landschap in de hete woestijn met hoge losstaande rotsen (buttes) in allerlei soorten en maten. Het is een beeld dat we kennen van heel veel westernfilms. Wanneer je via het noorden arriveert is het uitzicht fenomenaal. Alleen vandaag niet. Het regent af en toe, het is bewolkt en ‘slechts’ 20 graden. Van enig spectaculair uitzicht is weinig te merken. Wel klaart het iets op zodat de rotsen uiteindelijk beter zichtbaar worden. Er is een plek waar indianen souvenirs verkopen en daar kun je van het uitzicht genieten. De drie verkopers blijken ook nog grappige mannetjes te zijn. Qua uiterlijk lijken ze op Mexicanen (klein, beetje dik en getint). Hun armen zitten vol tatoeages. De grootste grapjas heeft de tekst Joker op zijn arm staan. Een Italiaan uit Parma maakt nog een foto van mij en dan kan ik weer door.

Monument Valley in de verte.

Monument Valley in de wolken.

Later is het zicht iets beter.

Het is ook mogelijk om de rotsen van dichtbij te zien. Daarvoor moet je het Navajo Tribal Park (een indianenreservaat van de Navajo-stam) in. Entree was vorig jaar nog 5 dollar per persoon, maar inmiddels 20 dollar per auto. Eenmaal in het park moet je 27 kilometer over een slechte grindweg. Omdat ik de entree idioot hoog vind en de verzekering ongeldig is op onverharde wegen gaat dit vandaag niet gebeuren. Ik bekijk het zaakje van een afstand. Inmiddels is ook weer een staatsgrens gepasseerd. Deze keer Arizona.

File voor de ingang van Monument Valley.

Staatsgrens.

Een geit heeft plaatsgenomen op de andere staatsgrens.

Nu ik toch in Arizona ben, maak ik een omweg via Kayenta en Mexican Water. Veel is hier niet te zien. Het landschap wordt al snel saai. Dit is niet het Arizona dat we kennen van de grote cactussen. Achteraf geen extra 125 kilometer waard, maar soms weet je het niet van tevoren en dezelfde route terug is ook niet leuk. Het weer wordt onderweg slechter. Er komt zelfs een hele flinke bui aan die het zicht volledig ontneemt. Als het later weer opklaart stop ik voor een tankstop. Inmiddels is het alweer bijna 30 graden.

Slecht weer op komst in Arizona.

Tankstop.

Een echte Amerikaanse truck.

Ik vervolg mijn weg via Montezuma Creek, Utah naar Hovenweep National Monument in Utah. In dit park zien we restanten van een oud indianendorp uit de periode 1230-1275. Via een drie kilometer lang wandelpad kun je alle ruïnes van dichtbij zijn. Enige fantasie moet je wel hebben, want van de meeste huisjes is weinig meer intact. Net voordat het weer hard gaat regenen zitten de 2 mijl erop en ga ik naar de auto.

Paarden op de weg naar Hovenweep.

Ook hier zit olie in de grond.

Ruïnes in Hovenweep.

In Hovenweep is alles op de rand van deze canyon gebouwd.

Hovenweep Castle.

Deze ruïne heeft de naam Twin Towers.

Veel is er niet meer intact van de gebouwen.

Er resteren 70 kilometer naar Cortez, Colorado. Accommodatie wordt het National 9 Inn. Beetje oud en verpauperd, eigenaar komt uit India en wifi werkt niet naar behoren. Het kost dan ook ‘maar’ 43 dollar per nacht.

National 9 Inn, Cortez.

Er is iets misgegaan bij het bevestigen van het handdoekenrekje.

Afstand vandaag: 470 kilometer

Dag 15 (12 augustus) Natural Bridges (UT)

Na een zelf gezet bakje koffie ga ik eerst het bruisende Monticello verkennen. Al na 20 minuten is de verkenningstocht ten einde. Monticello kent namelijk maar twee hoofdstraten en een paar suffe zijstraten waar niks te beleven is. Het enige leven dat er is speelt zich af in de ongeveer vijf motels en op de drie tankstations. Wie van winkelen houdt, moet hier ook niet zijn. Naast een supermarkt is er alleen nog een Family Dollar. Voor de echte drukte moet je 100 kilometer noordelijker naar Moab.

Main Street, Monticello.

De enige supermarkt.

Shell Tankstation met Taco Time.

Vandaag gaat er een korte trip plaatsvinden naar Natural Bridges National Monument op 100 kilometer van het motel. Het is geen nationaal park, maar een monument. Als een gebied heel klein en compact is, dan noemt men het over het algemeen een monument. Onderweg stop ik bij het infocentrum in Blanding voor een paar folders. Een halfuur later stop ik er nog een keer, nadat ik zo ongeveer elke straat in Blanding heb gezien. De juiste weg is namelijk onvindbaar. Gelukkig weet mevrouw aan de balie het uit te leggen.

Welkomstbord.

De rondweg in het park heeft een lengte van 14,5 kilometer. Veel mensen zijn er niet. Jaarlijks trekt Natural Bridges slechts 82.000 bezoekers. Hoogtepunten zijn drie natuurlijke bruggen in het landschap. Na een bezoekje aan het visitor center ga ik de rondweg op.

Witte canyonlandschappen.

Sinapu Bridge passeer je als eerste. Je moet even goed kijken als je op het uitzichtsplatform staat. Omdat alle rotsen witgeel zijn, valt hij niet zo op. Een pad naar beneden geeft een beter uitzicht. Het is zelfs mogelijk om alle bruggen lopend te zien, maar dat vergt een dag wandelen over slechte paden die ook nog eens modderig zijn.

Sinapu Bridge.

Wandelpad.

Brug twee is minder goed zichtbaar. Wil je Kachina Bridge van dichtbij zien, dan moet je naar beneden. Ik doe een poging, maar kan het juiste pad niet vinden. Dan maar van een afstand.

Kachina Bridge.

Rivieren hebben mooie canyons gevormd.

Ik heb een minibruggetje ontdekt.

Wat opvalt is dat Natural Bridges een heel groen park is. De regen die er valt vormt allerlei kleine riviertjes en die voeden de bodem weer. Er komen met regelmaat onweersbuien voor. Vandaag ziet de lucht grijs en in de verte is inderdaad onweer te horen. Het noodweer blijft echter uit. Dat maakt het mogelijk dat ik de laatste brug (Owachomo Bridge) toch nog van dichtbij kan bekijken. Daarvoor moet je even kort afdalen in de canyon. Als er geen onweer meer te horen is, daal ik af. Bij de brug is een klein riviertje en in de plassen water zien we organismen die vaker voorkomen in stilstaande waterpoeltjes (potholes).

Owachomo Bridge is de mooiste.

Het bruggetje is redelijk dun.

Stromend water.

Leven in de waterpoeltjes.

Tijdens de laatste kilometers richting uitgang zijn er nog enkele stopplaatsen voor prachtige uitzichten. Via dezelfde weg als op de heenweg ga ik terug naar het motel. Aankomst daar is al vroeg, rond half zes.

Deze rotsen zijn heilig voor de Indianen en tot in de weide
omtrek zichtbaar.

Mooie weg terug naar Monticello.

Het Blue Mountain Horsehead Inn motel.

Hierdoor is er vanavond tijd om de reisplannen voor komende dagen uit te werken. De geplande trip naar Albuquerque in de staat New Mexico gaat niet door. Ik heb besloten de reis met 350 kilometer in te korten en het mooie, groene Colorado nog een keer met een bezoek te vereren. Een week rotslandschappen is naar mijn mening wel genoeg.

Bij Taco Time haal ik voor vanavond weer twee taco's en zo is de dag ten einde.

Taco's van Taco Time.

Afstand vandaag: 227 kilometer.