Dag 6 (3 augustus) Greybull (WY) - Livingston (MT)

Er gaat vandaag een flinke afstand afgelegd worden. Ik rij van Greybull naar Livingston in Montana. Deze weg zal alles behalve recht en saai worden. Alleen het eerste stuk is wat suf via een bijna woestijnlandschap.

Bijzonder droog landschap.

De staatsgrens Wyoming/Montana.

Zomaar een dorpje van niks op de route.

Het wordt al gauw heuvelachtiger en ik passeer een van de vele historic markers (plekken langs de weg waar in het verleden iets belangrijks heeft plaatsgevonden). Ze staan altijd goed aangegeven en een of meerdere infopanelen vertellen je wat er te zien is. Hier gaat het om een oude kolenmijn waar in 1943 een brand in is ontstaan. Daarbij kwamen 74 mensen om het leven. Je kunt de gebouwen betreden en bekijken zoals ze er nu bij liggen. Heel interessant om te zien. Op de grond liggen bijvoorbeeld nog allerlei oude logboeken uit die tijd. In Nederland zou zoiets ondenkbaar zijn. Het geheel zou al lang gestript zijn geweest door de eerste de beste oudijzerboer. Hier kan een dergelijk complex gewoon onbeheerd staan.

Het mijnencomplex.

Oude logboeken.

Het interieur

Een van de mijngebouwen.

In de verte zien we de bergen al. Ik rij naar Red Lodge in Montana, waar het begin van de Beartooth Pass is. Een van de meest spectaculaire bergroutes van Amerika met als hoogste punt 3.337 meter. Al meteen aan het begin slingert de weg zich omhoog en is er bij iedere bocht wel iets moois te zien. De uitzichten over de vallei zijn geweldig. Er zijn toeristen zat. Wanneer je elkaar tegenkomt zeg je op z'n Amerikaans "How ya doin'?" Dat is hun manier van 'hallo' zeggen. Het is niet de bedoeling om hier uitgebreid op te antwoorden. Een simpel "hi" is genoeg. Je ontkomt er echter niet aan. Ik heb al van alles geprobeerd: wegkijken, naar links kijken, naar rechts kijken, negeren. Maar nee, tegen alles wat mens is zegt men  "How ya doin'". Een enkeling zegt niks. Meestal kijk ik ze dan toch even verbaasd aan. Blijkbaar vinden ze dat intimiderend en roepen alsnog "How ya doin'". Dan heeft het meer de betekenis van 'sodemieter op!'

Ergens aan het begin van de klim.

Zicht op de vallei.

De weg gaat verder omhoog. Onderweg zijn er nog heel wat sneeuwresten te zien. Op de noordelijke hellingen kan zelfs in juli nog geskied worden. Stevige wandelingen maak ik vandaag niet, maar af en toe neem ik een kort wandelpad bij een stopplaats. Alleen wandelen is hier ook niet aan te raden omdat het een van de weinige plekken in Amerika is met grizzlyberen. Ergens heb ik het hoogste punt gepasseerd, maar ik kan niet ontdekken waar. Het staat eenvoudigweg niet aangegeven.

Sneeuwresten.

Bomen groeien hier niet meer.

De bergketen ligt over twee staten verspreid.

Ergens bij het hoogste punt kijk je prachtig naar
beneden op een meer.

De Beartooth Pass is zeer indrukwekkend.

De weg gaat weer omlaag naar een paar meertjes. Prachtig gelegen op flinke hoogte. Alleen jammer dat de muggen je daar helemaal lek prikken. Ik besluit terug naar de auto te gaan voor muggenmiddel en het dan opnieuw te proberen. Het helpt een beetje, maar niet elke mug trapt in het grapje van Kruidvat.

Uitrusten bij het water.

Nog iets verder naar beneden is er een aftakking naar een onverharde weg. Deze loop 5 kilometer omhoog tot bij een uitkijktoren. De beheerders vertellen dat ze op de alpenweiden vanochtend grizzlies hebben gezien. Jammer dat ze er nu niet zijn.

Hier zouden vanochtend beren hebben gelopen.

Nabij de uitzichttoren.

De uitzichttoren.

Hij zal er ook eens niet hangen.

Het eind van de bergroute ligt in Cooke City, een soort westernstadje. Het is er gezellig en typisch Amerikaans. Ik stop er voor een kleine fotosessie. Als het gaat regenen en onweren ben ik weer weg. Gelukkig blijft het noodweer daar hangen en heb ik er verder geen last meer van.

Cooke City.

Na een aantal kilometer rijd in de noordoostelijke ingang van Yellowstone binnen. Dit is nog niet het gedeelte met de geisers en andere hete bronnen. Hier zit je in de Lamar Valley. Een prachtige langgerekte vallei vol met bizons en als je gelukt hebt ook ander wild. Meer dan bizons en een bok zie ik helaas niet. Vooral de bizons trekken veel publiek. Een en ander zorgt regelmatig voor opstoppingen. Iedereen wil foto's maken. Zodra een bizon enigszins aanstalten maakt om richting publiek te lopen zie je mensen toch angstig weglopen. Niet gek als je weet dat het beest zo'n 1000 kilo kan wegen.

Entree tot het park.

Bizons in de Lamar Valley.

Een gaffelbok.

Mooi overzicht van de Lamar Valley.

Iedereen wil bizons zien.

De dieren zorgen voor een file.

De bizons zijn echt immens groot.

Eindhalte van vandaag is Livingston, Montana op 85 kilometer van Yellowstone. Een aardig stadje met genoeg hotels en eetgelegenheden. Iets om later eens te verkennen. Ik logeer in het Country Motor in. De duurste accommodatie van de hele reis met 74 dollar per nacht. Hier ga ik twee nachten slapen. Kamers zijn oud en simpel, maar wel schoon.

Country Motor Inn in Livingston, Montana.

Na zo'n lange reis heb ik honger en ga naar Dairy Queen voor een echt Amerikaans cheeseburgermenu. Het opvallende van al die eettenten is dat er nooit veel volk is. De meeste mensen komen afhalen en alles wordt op bestelling gemaakt. Erg grappig is ook om het cliënteel te bekijken. Soms zie je mensen waarvan je denkt: die zouden in Nederland nooit een fastfoodtent binnenstappen.

Morgen en overmorgen meer Yellowstone.

Afstand vandaag: 462 kilometer.