Dag 14 (11 augustus) Canyonlands (UT)

Het Blue Mountain Horsehead Inn biedt helaas geen ontbijt aan in de ochtend. Daarom maak ik zelf maar iets. Koffiezetter is wel aanwezig, dus het eerste begin is er. De rest moet ik bij elkaar scharrelen uit de koelbox. Na dit culinaire moment is het tijd om de weg op te gaan. Vandaag een niet al te lange rit van 70 kilometer naar Canyonlands. Al tijdens de route is er genoeg moois te zien. De weg loopt door een open range (een boerderij waarbij de koeien los over een groot gebied lopen).

Op weg naar Canyonlands.

Rotstekeningen van indianen bij Newspaper Rock.

Bij aankomst in Canyonlands bezoek ik eerst het bezoekerscentrum voor een plattegrond en om mijn parkpas te laten zien. De officiële entree is namelijk onbemand vandaag. Niet heel gek, want het park is bijna helemaal verlaten. Met slechts een half miljoen bezoekers per jaar is het geen al te druk park.

Welkomstbord.

Landschap bij Roadside Ruin.

Na de eerste fotostops het echte werk. Een kilometer onverharde weg leidt naar Cave Spring. Dat is een grot/rots waardoor water sijpelt en daardoor hebben er lange tijd cowboys in kunnen wonen. Het wandelpad is niet helemaal gelijkvloers. Op een twee plekken moet er met een ladder gewerkt worden. Het aanduiden van de wandelpaden gebeurt in dit nationaal park met opeengestapelde stenen. Een  handig systeem en zo vind je over het algemeen elke keer wel je weg.

Oude cowboywoning.

Ladders helpen je de rots op.

Uitzicht aan het wandelpad bij Cave Spring.

Plantengroei in een met water doordrenkte rotswand.

Ondanks het woestijnklimaat is het op veel plaatsen erg groen.

Als je deze rotsjes volgt kom je er wel.

Rode rotsen zijn kenmerkend voor dit park.

Ik wil ook nog een echte, iets langere wandeling maken. Dat kan bij Squaw Flat. Als je de bordjes volgt kun je uren wandelen. Zo veel tijd heb ik niet en het is ook nog eens erg warm met 34 graden. Mijn wandeling gaat langs 2 relatief kleine canyons: Squaw Canyon en Lost Canyon. Soms over een echt wandelpad en dan weer over rotsen. 

Uitgedroogde boom.

Dit soort prachtige rotsformaties vind je overal.

Mos is er in allerlei kleuren.

Lost Canyon.

Groene canyon als onderdeel van Lost Canyon.

Bij Lost Canyon.

Je kunt heel ver kijken in Canyonlands National Park.

Rotsformaties in alle soorten en maten.

Hagedis.

Na dit avontuur volg ik nog het korte wandelpad bij Pothole Point. Vernoemd naar de gaten in de rotsbodem. Die vullen zich na regenbuien met water en vervolgens nestelen zich daarin kleine waterdiertjes.

Zogenaamde potholes.

Rotsen bij Pothole Point.

Ook bij Pothole Point zijn er mooie canyons te zien.

Cactussen met bloem.

Het eindpunt van dit park ligt aan de Big Spring Canyon. De uitzichten zijn prachtig en ook op deze plek is het zeer rustig. Je hoeft maar even de hoek om te lopen en de hele canyon is voor jezelf.

Zwarte raven zie je steeds meer vanwege het voedsel dat
 mensen allemaal meebrengen.

Big Spring Canyon.

In Big Spring Canyon.

Ik ga terug naar de uitgang om weer naar Monticello te rijden. Eigenlijk zijn de weg heen en terug buiten het park nog veel mooier om te zien. Zonder ook maar te gaan hiken zie je hier de meest fantastische rotsformaties. Wie wil kan er zelfs aan rotsbeklimming doen.

De weg terug naar Monticello.

Zomaar een rotsformatie onderweg.

De ene rots in nog mooier dan de andere.

In Monticello moet er weer inkopen worden gedaan. Ze hebben er slechts een supermarkt. Nadeel van Amerikaanse supermarkten is de prijs van de producten. Zolang er geen Walmartlogo op de gevel staat is alles achterlijk duur. Het is dan goed zoeken naar iets voordeligere producten. Met weer voor een paar dagen ontbijt en eten voor in de koelbox kan ik aan het diner beginnen. 

Monticello is geen wereldstad. Je vindt er niet op elke straathoek een Wendy's of Taco Bell. Dit stadje heeft in principe twee fastfoodzaken: Subway in het Conoco tankstation en Taco Time in het Shell tankstation. Ik wil die taco's wel eens proberen. Achteraf is het geen slechte keuze geweest. Het menu bestaat uit fris, een taco en gefrituurde aardappelpureebolletjes. Bij de sausjesbar mag je zelf sausjes pakken. Conclusie: Taco Time is tot nu toe de beste tacoketen die ik in Amerika heb geprobeerd. Tijdens het eten is het heel interessant om te zien wat voor publiek er de tent betreedt. De een heeft een cowboyoutfit aan. De ander heeft niks bijzonders aan, maar door de enorm dikke pens lijkt het alsof hij toch verkleed is. Mensen kijken in Amerika is soms net als kijken naar een carnavalsoptocht.

Afstand vandaag: 185 kilometer.