Dag 1 (29 juli) Tilburg - Aurora (CO)

Het avontuur gaat beginnen. 's Ochtends om 9 uur ga ik mijn 'chauffeur' ophalen en vertrekken we naar Schiphol. Dit alles verloopt snel. Ik ben er dan ook ruim op tijd. Normaal is het een en al vrolijkheid als je bij de vertrekhal naar binnen gaat. Nu niet. De hele stoep is veranderd in een grote bloemenzee met daartussenin allerlei knuffels, kaartjes en mooie teksten. Het is een herdenkingsplek geworden voor alle slachtoffers van de MH17.

Bloemen bij de vertrekhal

Eenmaal binnen loop ik een tijd rond en ga uiteindelijk inchecken. De mevrouw achter de balie ontdekt al snel een fout in mijn boeking. Op onverklaarbare wijze heb ik mijn voornaam op het achternamenveld ingevuld en andersom. In 15 jaar tijd heb ik een 100 tickets geboekt, maar dit is me nog nooit overkomen. Er moet gebeld worden met Amerika of dit zomaar kan. Het antwoord is er binnen tien minuten: nee. Bij een andere balie moet het ticket gewijzigd worden (de naam althans). Het zij zo. De eerste 35 euro is daarmee ook alweer uitgegeven. Hier eindigt het verhaal niet. Om Amerika in te komen moet je een zogenaamde ESTA-registratie uitvoeren. Kort gezegd houdt dit in dat je enkele persoonlijke gegevens via internet doorvoert en dat geeft je dan toestemming om naar het land te reizen. Dit had ik thuis al gedaan, maar het moest hier op het vliegveld opnieuw. Met een tergend langzame wifi-verbinding was het een half uur later dan eindelijk gebeurd. Helaas moet voor elke registratie ook opnieuw betaald worden. Dus ook voor deze nog eens 14 dollar. Toch nog op tijd arriveer ik bij de gate en we vertrekken 45 minuten later naar Reykjavik, dat op 3 uurtjes vliegen ligt.

De Boeing naar IJsland

De maatschappij heet Icelandair en is verder prima. Pluspunten: je mag 2 koffers van 23 kilo meenemen, 10 kilo handbagage en er lopen IJslandse stewardessen in rond. Minpunt: je krijgt geen eten aan boord (dit is tegen betaling). Er zijn dan ook bar weinig mensen die een warme maaltijd bestellen. Drankjes zoals fris, koffie, thee, water en sap zijn wel weer gratis.

In IJsland sta ik binnen 10 minuten bij de gate voor het andere vliegtuig. Sneller had gewoon niet gekund. De volgende vlucht gaat ruim 7 uur duren. Iets langer dus. Na 2 uur wachten vertrekken we naar Amerika.

In IJsland spreken ze IJslands

De vlucht volgen op het scherm in de stoel

Met 45 minuten vertraging arriveer ik in Denver. Het is er al donker. Snel door de immigratiedienst. Had wel wat vragen verwacht vanwege de foute boeking en nieuwe registratie, maar dat boeit ze helemaal niks. Mijnheer is best 'happy'. Hij wil alleen de vingerafdrukken van alle tien vingers en weten waarom ik hier ben. Vervolgens gaat hij een heel verhaal vertellen dat ik die tour ook met de motor kan maken. Dat doen volgens hem nogal veel Duitsers in groepsverband. Ik niet, want ik ben geen Duitser. Mijnheer sluit af in het Nederlands met 'Dag'.

Lange gang naar de immigratie

Eenmaal buiten stap ik in de shuttlebus die me naar de autoverhuurder Alamo brengt. Daar aan de balie de gebruikelijke formaliteiten. Natuurlijk de bekende vragen of ik echt wel die kleinste auto (Chevrolet Spark) wil, want die bergen zijn hier 3500 meter hoog en zo. Nou vriend, laat ik die auto zelf ook hebben. Ik weet best wat daarmee wel en niet kan. Dan komen verdere vragen of ik niet een soort ANWB-pakket wil, want als de auto afgesleept moet worden kan dat wel 1000 dollar kosten en als een band lek raakt wel 500 dollar voor een band. Nou vriend, dat kost het bij lange na niet. En of ik alsjeblieft een volle tank wil kopen, dan mag ik de auto leeg teruggeven. Ik geloof dat ik nog nooit zo vaak 'nee' heb gezegd als vanavond. Buiten haal ik de auto op. En ja hoor, de goedkoopste klasse is niet meer voorhanden, dus krijg ik een iets luxer en dikker model. Ook goed.

Ik rijd naar het Travelodge hotel in Aurora. Het is regenachtig en slechts 17 graden. Hier eindigt het verhaal voor vandaag. Morgen bij daglicht weer nieuwe avonturen en meer foto's.

Travelodge Aurora

Afstand vandaag: 26 kilometer.